Logo Ellen Stofbergen

"Een eer om het verhaal van mijn eigen moeder te delen, Petra, de oma van Boris"

Oma

Nooit gedacht dat mij dit zou overkomen. Voor mij was het overduidelijk: mijn dochter wordt moeder en ik word oma. Haar hartafwijking is niet eerder een vraagteken geweest over wel of niet zwanger worden. Niet wetende dat het zwanger worden al een hele verdrietige periode zou zijn. Er gingen 4 miskramen aan vooraf.  Wat een verdriet, wat een lijdensweg vol spuiten-blauwe plekken-bulten-spanning-zorgen en pijn. Dan eindelijk lijkt het bij de 5e zwangerschap dan toch goed te gaan, of toch niet?

De miskramen hebben er behoorlijk ingehakt en het vertrouwen is flink beschadigd.

Bij elke week verder groeide dan toch de hoop. We leefden van echo naar echo en uiteraard verwachtte we bij elke echo iets negatiefs te horen.  Het was gewoon ontzettend moeilijk om “gewoon”  blij te zijn.

Oma

Zware periode

Bij een kleine 5 maanden wordt Ellen opgenomen. Niet vanwege de baby die doet het erg goed maar vanwege het hart van Ellen. Haar hart kon het niet verwerken, het moest te hard werken en moest ondersteund worden met medicatie. Uiteindelijk werd het nodig om haar te monitoren en werd ze definitief opgenomen en zou ook tot het einde van haar zwangerschap niet meer naar huis kunnen. Dit hakte er behoorlijk in, dit was zo niet verwacht en zeker niet gehoopt. Alles behalve een “normale” zwangerschap.

Bij 20 weken zwanger krijgen we het eerste zware bericht:

de toestand van Ellen is dusdanig ernstig dat mocht dit kritiek worden dan zullen ze altijd kiezen voor de moeder omdat de baby nog niet levensvatbaar is, ofwel wilt u erover nadenken  of u het leven van uw baby wilt beëindigen. Onvoorstelbaar dat je zoiets voorgeschoteld krijgt, of je er even zelf over wilt nadenken. Dit was een hele schok en nauwelijks te bevatten. Op dat moment wordt het voor mij dubbel zo zwaar. We hebben het hier over mijn ongeboren kleinzoon en over mijn eigen kind. Deze keuze zal ik gelukkig nooit hoeven te maken want die beslissing ligt bij de ouders maar HALLO we hebben het hier wel over het leven van mijn dochter van mijn kind! Geen van ons heeft deze keuze gelukkig hoeven te maken omdat ze Ellen, zei het zelfs op de IC terecht te zijn gekomen, vrij stabiel hebben kunnen houden. Een groot artsenteam heeft zich ten volle ingezet om haar zwangerschap (die nu of nooit meer was) zover mogelijk te kunnen volbrengen.

We hebben het heel zwaar gehad.

Op de IC kregen we te horen dat er een reële kans bestond dat Ellen zou komen te overlijden, zo kritiek was haar situatie.

Heb met al mijn kracht die ik nog in me had Ellen er geprobeerd doorheen te slepen. Door positief te blijven, door haar kracht te geven. Haar te laten voelen dat ik er 24/7 voor haar was. Het beetje wat ik thuis was kon ik me laten gaan. Het was keimoeilijk om iedere keer in een leeg huis te komen en niet je zorgen en verdriet te kunnen delen.

 

Zware periode

Oma: " eindelijk daar is hij dan, mijn kleinzoon Boris"

Er werd grotendeels alleen gesproken over de zwangerschap, over de baby maar voor mij telde toch in de eerste plaats mijn dochter.  De kans haar te moeten verliezen, de gedachte alleen al brak mijn hart. Dan komt de dag van de geboorte-de keizersnee, hieraan vooraf zijn er vele gesprekken geweest over hoe en wanneer en weer de waarschuwing over het risico van overlijden van Ellen. Of wij daar wel over nagedacht hebben vroegen ze ons. Oef die vraag trof mij recht in het hart en ik werd zelfs boos op diegene die deze vraag stelde. Nee daar wil je niet aan denken, Ja daar aan dacht ik elke dag.

 

En dan eindelijk daar is hij dan mijn kleinzoon Boris en alles is voorspoedig gegaan met Boris en met Ellen. Beide doen het naar omstandigheden keigoed. Boris het kleinste manneke dat ik ooit gezien heb. We willen heel graag blij zijn maar dit lukt niet, er is nog teveel onzekerheid en gevaar. De volgende dagen zijn lood en loodzwaar. Moeder en kind zijn niet bij elkaar. Ellen heeft nog hartbewaking nodig en kan dus niet zomaar van de afdeling af naar de NICU waar de kleine Boris in een couveuse ligt. We zijn verdeeld in team Jan en Boris en team Ellen en mama. Mijn hart huilt om mijn dochter, is ze eindelijk mama na een hevige strijd, kan ze niet bij haar kleine man zijn, in en in triest. Voor Boris wordt het een ongelofelijk zware strijd, hij krijgt een virus, een hersenbloeding, een infectie, zijn darmpjes werken niet goed. Uiteindelijk verliest het kleine lieve manneke de strijd.  Vanaf de dag dat de artsen vertelden dat hij niet levensvatbaar was is er een weten dat……maar iets weten en daadwerkelijk gebeuren daarin zit een levensgroot verschil.

 

Ongelofelijk dankbaar ben ik dat ik de laatste uren van Boris heb mogen meemaken.

Ongelofelijk verdrietig dat dit maar 9 daagjes heeft mogen duren, dat ik niet eens Boris in levende lijve heb mogen koesteren. Ongelofelijk zorgelijk voor de toekomst. Hoe gaat de toekomst er voor mijn dochter uitzien met de wetenschap dat een nieuwe zwangerschap medisch onverantwoord zal zijn. Hoe gaan we dit allemaal weer verwerken. Boris mijn lieve sterrenkleinkind. Je zit voor altijd in mijn hart.

Liefs oma.

Oma:

Wil jij Petra iets laten weten, haar liefde toe sturen of om welke andere reden dan ook graag in contact komen met haar, dan kun je een mail sturen en dan zorg ik dat het op de juiste plek terecht komt.

 

Terug naar verhalen, klik hier